Bonbon Dirham,
Dat betekent geen goede morgen in het Marokkaans. Je zou het wel denken omdat alle kinderen dat zeggen als je ze tegenkomt. Als je zelf eerst Bonjour zegt dan zeggen ze Bonjour terug. Ze kijken heel vriendelijk en lachen aandoenlijk naar je. En dan zeggen ze het! Bonbon...... Dirham. Je kunt dan gewoon doorlopen zonder iets te geven maar dat is niet makkelijk. De lieve kindertjes hebben niks en wij hebben alles. Dan gaan we gewoon niet uit eten en geven snoep en geld aan deze arme zieltjes. Dan ben je vijf minuten blij dat je dat hebt gedaan en kom je de volgende al weer tegen. Ook volwassenen schromen niet om je uit te nodigen voor een kopje thee. Dat kost geld. Geeft niet, zij leven blijkbaar van 'het toerisme'. Maar ook als we bij ons campertje zitten komt er om het kwartier wel een of ander iemand proberen of je voorgaande giften al vergeten bent. Die maakt dan een kameel van gras of vraagt of je niet een wandeling wil maken naar de oude ruïne.
Als je wat koopt in een winkeltje, dan is de buurman altijd erg teleurgesteld dat je niet bij hem wat koopt. Natuurlijk heeft de buurman dan altijd nog wel iets dat we vergeten zijn of toevallig heel goed kunnen gebruiken. Het is ook heel leuk en nuttig om dit soort kontakten te hebben. Zo komen we op plekken waar we anders niet zo gauw naar toe zouden gaan.
Inmiddels is de handelsgeest van de mensen in deze buurt ons wel duidelijk geworden. Het is noodzaak. Dat betekent wel dat we erg moeten wennen aan de manier van omgaan met elkaar zoals dat hier gaat. We hadden allerlei dingen uit Europa mee moeten nemen om hier te ruilen of weg te geven. Ze willen mobieltjes, balpennen, t-shirts, schoenen, aspirines en nog veel meer. Wij hadden hier totaal geen rekening mee gehouden en voelen ons een beetje schuldig. Lastig is het. Vandaag heb ik een jongetje blij gemaakt door zijn voetbal op te pompen met mijn elektrische compressor met twee cylinders. Hij was door het dolle dat zijn bal opeens kon stuiteren. Na een kwartiertje hing de bal in een boom..
Het fotograferen van kinderen is bijna nog duurder dan het maken van Polaroids. Elk kind dat op de foto komt wil Dirhams zien. Misschien is één Dirham eigenlijk wel genoeg, dat is ongeveer tien eurocent. Morgen maar eens ergens een zak snoep kopen, dan kan ik weer foto's maken. Goede morgen zeg!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten