Van een piepje kan ik totaal gek worden. De stoel waar ik op zit kan er wat van. De auto met de unit erop heeft de neiging te gaan nikken. Ik weet niet hoe ik dat duidelijker kan zeggen in een woord. Het gaat zo: je rijd kilometers lang lekker rustig over een rechte weg, een snelweg bijvoorbeeld. Niks bijzonders over te vertellen. En dan opeens begint ie te bewegen van voor naar achter. Zoiets als schommelen maar dat klinkt lekker en dat is het niet. Bokken is het eigenlijk ook niet. Stuiteren lijkt er meer op maar dat is het ook niet want hij blijft gewoon met alle, maar dan ook alle wielen op de grond. Nou ja, schudden, misschien dat dat beter is. Schudden en een enkele richting. Alleen van voren naar achteren en terug. Nooit opzij.
Dus die auto begint te nikken en tegelijkertijd schudt de stoel waarop ik zit mee natuurlijk. Slapen zou niet kunnen. Door dat schommelen van de stoel begint eronder iets schel te piepen. Dat houdt pas op als het nikken ophoudt. Dat weet je niet van tevoren. Hanke kan daar tegen, ik niet. Hanke kan er niet tegen dat ik er niet tegen kan en probeert het op te lossen. Ik zeg dat ik het morgen gan invetten. Dat maakt niet uit. Ik doe dat waarschijnlijk niet omdat het blijft regenen en dan heb ik er geen zin in. Naast mijn stoel ligt een vaatdoekje dat hard geworden is en nu als bonk gebruikt gaat worden om klem te zitten tussen stoel en handrem. Het nikken gaat door, het piepen stopt en het lachen begint. Opgelost. Na drie minuten begint het piepen weer. Ik zet mijn stoel een gaatje vooruit en het piepen stopt, het nikken ook. Weer lachen. Na een uur, als het nikken weer begint komt het piepen ook weer terug. Ik hoop dat het morgen droog is.
We zijn naar een stuwmeer gereden om een plek voor de nacht te zoeken. Hij is er niet, het stuwmeer. We staan nu zomaar in een weilandje. Hopelijk is het meer er morgen ook niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten