We zouden een leuk ritje richting de Sierra Nevada maken maar in dat stuk moest ergens een gevaarlijke pas zitten volgens de kaart. Beloofd terug te keren bij onheil zijn we omhoog gereden. De sneeuw was al van ver te zien en dáár moesten we zien te komen.
De weg naar boven is ongelooflijk mooi. We hebben zo veel gezien dat ik er moe van ben. Heel leuk was een olijfgaard waar een olijfboer aan het snoeien was. Hij was er gekomen met twee paarden, ik weet ook niet waarom, maar ze zagen er leuk uit. Een zelfgebreidde das hadden ze om, die hield hun kont warm en daar kan ik ook geen reden voor vinden. Ja kan wel, maar niet een goede reden. Op hun rug zaten een paar dikke kussens gebonden, waarom, misschien heeft de olijfboer aambeien. Er liep ook (zoals overal) een leuke lieve schuwe hond, een podenka ja. Hanke heeft hem een paar brokjes gevoerd natuurlijk en dat viel in goede smaak natuurlijk. Toen we wegreden kwam hij ons achterna natuurlijk en de eigenaar heeft hem nooit meer gezien, natuurlijk niet.
Eindelijk kwamen we wat hoger na nog veel meer leuke dingen gezien te hebben zoals ontplofte granaatappels, maar opeens schrokken we toch een beetje. Er was al gewaarschuwd voor ijzel en sneeuw op de weg en er is een verplichting sneeuwkettingen te hebben. En daar in de volgende bocht stonden wel veertig oranje knipperlichten stil. De Guardia Civil en een sleepauto waren daar het belangrijkst en natuurlijk de auto die de bocht uitgeslipt was. Anders was er niks aan de hand geweest. De blauwe 206 was de binnenbocht ingegleden en stond met een wiel tegen de berg aan. Dat leek heel ernstig maar er was niets aan de hand. Men was eerder blij dan geschrokken. Zo was deze kerstdag toch minder saai dan te voorzien viel en dat vond een hele rij andere auto's ook. De kinderen konden lekker met sneeuwballen gooien en de ouders en grootouders liepen rustig een beetje op en neer. De gestrandde auto werd uiteindelijk op de repatrieringsauto getrokken en zonder enige schade afgevoerd. De sneeuwschuiver was inmiddels aangekomen en ook weer weggegaan. Iedereen moest nu wachten totdat de schuiver nog een keer geweest was en dan nog twintig minuten totdat de sneeuw gesmolten was en dan konden de eerste auto's een poging wagen verder te gaan heel gezellig. De Guardia hield alles vrolijk in de gaten. Langzaam kwam er zo'n Hermandad onze kant op en eenmaal bij ons raampje aangekomen maakte hij een gebaar en zei er wat bij. Hij gebaarde met opgetrokken schouders en gespreidde handen iets van: wat doe jij hier nog met die 4x4 en maakte toen een gebaar dat ik iedereen maar even moest negeren en passeren. Dat dacht ik ook al een half lang. De hele rij moest een tikkie opzij en zo konden wij onze weg vervolgen. Jammer genoeg kwam precies op dit moment de schuiver weer de bocht om maar zelfs die maakt plaats voor ons want ook hij wist heeeel goed dat wij verder konden en moesten. En zo gingen we verder met de sneeuw onder onze wielen kletsend en knarsend. Wat een leuk gevoel. Waarschijnlijk hebben we nu net de gevaarlijk pas van de kaart verlaten?
Na nog een zestiende eeuws kasteel te hebben bezocht, voor de nodige spierpijn in de kuiten, kwamen we bij het volgende spektakel aan. Een estacion, wat het ook mag zijn, vol met holle spiegels. Dit op een stuk land zo groot dat je er makkelijk een dorp of een kleine stad op kwijt kan. De spiegels stonden met zijn allen in het verlengde van de zon, naar het oosten laten we maar zeggen en een beetje naar beneden gericht. Als je er voor stond zag je jezelf ondersteboven als in een lachspiegel. Vanuit de verte leek het een veld met zonnepanelen maar dit waren ander dingen. De installatie was nog in aanbouw maar ik kon wel zien dat het iets anders moest zijn, of dat de zonnepanelen nog geplaats moesten worden. In ieder geval was het ons wel duidelijk dat ze een kwartslag gedraaid moesten worden om van de zon profijt te kunnen hebben, maar we hebben er niks van gezegd. Het was dicht trouwens op kerst.
Dit alles was eigenlijk al lang genoeg voor een dag maar we kwamen ook nog eens bij een dorp dat op en in de klei gebouwd was. Een landschap met allemaal zandkasteelachtige bulten, maar dan van klei dus. De bevolking heeft daar handig gebruik van gemaakt door die bulten uit te hollen, een schoorsteen er op te zetten en huppekee bewonen maar. Hier en daar was het nog aardig witgekalkt maar verder was het nogal Zandvoortachtig. Ik zou er niet aan moeten denken daar te wonen met instortingsgevaar en de wetenschap dat vroeg of laat je huis zo de straat op spoelt en in het putje verdwijnt.
Als laatste hebben we nog een stuwdam bekeken. Die was zo hoog dat er bij ons ook vanalles begon te stuwen dus die hebben we maar snel verlaten.
Vanavond 25-12 Quéntar
N 37°09.7768, W 3°34.4762
Alt 690m
5.5°C 22.00h
Geen opmerkingen:
Een reactie posten